“Ga zitten, vertel!”
Afgelopen week drong de dood wel erg nadrukkelijk door tot in onze huiskamers, met een wrange bijsmaak. Met aan de ene kant verhalen van Auschwitz-overlevenden die na 75 jaar nog steeds diepe indruk maken. Aan de andere kant een oplaaiende discussie over een voorgenomen wetsvoorstel voor degenen die vanaf 55 jaar hun leven als voltooid zien. Een nieuw onderzoek toont aan dat dit een moeilijk definieerbare wens is om met hulp van een ander uit het leven te stappen. Het leven belicht vanuit twee totaal verschillende kanten, zonder daarmee een oordeel te willen vellen over de laatste groep. Ik houd ook geen pleidooi voor de zogenoemde ‘pro-life’ beweging, die op een militante manier haar punt maakt. Als het gaat over leven en dood, dan moet je dat niet willen simplificeren. Op het moment suprême is dan behoefte aan nuance en zul je elke zaak afzonderlijk moeten beoordelen. Zoals Els van Wijngaarden, die dit onderzoek naar de 55-plussers met een doodswens presenteerde, het treffend verwoordde: “Als mensen zo een wens hebben, moeten we ze er niet gelijk op wijzen dat de zon nog schijnt. Of juist dat ze euthanasie moeten bespreken met een dokter. Dan moeten we zeggen: ga zitten, vertel.” Dat vraagt om betrokkenheid, geen nieuwe wet!
Reinier van Markus
Gepubliceerd op vrijdag 7 februari 2020 in het Noordhollands Dagblad
